
Երեկ «Հայ ֆեստ» յոթերորդ միջազգային թատերական փառատոնի շրջանակներում հանդես եկավ Ֆրանսիայի Ֆիլիպ Ժանտի իրերի, մատների և տիկնիկների թատրոնը: Թատրոնը հայ հանդիսատեսի դատին հանձնեց «Զիգմունդ ֆոլի» ներկայացումը:
Ներկայացման մասին, անշուշտ, երկար կցանկանքայինք գրել, նույնիսկ մեկնաբանություններ ու վերլուծություններ գուցե անեինք, գուցե տխրեինք, որ մենք ունենալով տիկնիկային թատրոն, մատների ու իրերի թատրոն չունենք, որը նմանատիպ կամ ավելի յուրօրինակ ներկայացումներ կբեմադրեր:
Բանը նրանում է, որ չնայած լրագրողները փառատոնի կազմակերպիչների կողմից ստացել են համապատասխան անցագիր (bage), որով կարող են դիտել ցանկացած ներկայացում` այն լուսաբանելու համար, սակայն ապահոված չեն գոնե կանգնելու տեղով` ներկայացումը դիտելու համար:
Նույնիսկ ներկայացումը սկսելուց կես ժամ առաջ դահլիճը լեփ-լեցուն էր, միևնույն ժամանակ այնտեղ խառնաշփոթ էր տիրում: Լրագրողներին հանձնարարվեց` «Համբերե’ք, մինչև բոլորը կնստեն, հետո ազատ տեղերում էլ դուք կնստեք»: Սակայն լրագրողներից բացի «ազատ տեղերի» էին սպասում նաև ուսանողները, որոնք նույնպես պատրաստակամություն էին հայտնել ներկայացումը դիտել` «նույնիսկ ոտքի վրա կանգնած»:
Նշենք նաև, որ ոչ միայն սպառվել էին տոմսերը, այլև սպառված էին կանգնելու տեղերը: Այսպիսով` կարելի է ասել, որ ներկայացումը դիտեցին առավել ճկունները:
Թե ինչու՞ լրագրողների համար տեղեր չեն պահվել հարցին ի պատասխան` փառատոնի աշխատակիցներից մեկը հիշեցրեց, որ «միշտ էլ ու բոլոր փառատոների ժամանակ էլ այսպես է. լրագրողները նստում են ազատ տեղերը»:
Գուցե «Հայ ֆեստի» պատմության մեջ լրագրողները միշտ էլ արժանացել են «ազատ տեղերին», բայց վստահաբար կարող ենք ասել, որ հայաստանյան մյուս փառատոներն այլ ավանդույթ ունեն: Որպեսզի բոլոր փառատոները, որպես օրինակ չներկայացնեք, բավական է նշել միայն «Ոսկե ծիրան» միջազգային կինոփառատոնը, որը չնայած մասնակիցների մեծ բանակին, միշտ էլ տոմսեր կամ հրավիրատոմսեր է հատկացրել լրագրողներին:
Ուզում ենք կարծել, որ կատարվածը կազմակերպչական ու տեխնիկական խնդիր էր, որը կազմակերպիչներին չի հաջողվել կանխել, միևնույն ժամանակ զարմանում ենք, որ յոթամյա փորձառությունը նրանց ոչինչ չի ուսուցանել: